Τραγικές αποδεικνύονται τελικά οι συνέπειες της ολιγωρίας και αδιαφορίας της πολιτείας. Όπως θα έπρεπε άλλωστε να είναι αναμενόμενο, κρίση ξέσπασε στην λίμνη Κορώνεια και μάλιστα πάνω στην μεταναστευτική περίοδο. Το αποτέλεσμα; Χιλιάδες νεκρά πουλιά, μεταξύ των οποίων και περισσότεροι από 230 αργυροπελεκάνοι, είδος απειλούμενο και προστατευόμενο βεβαίως, αλλά και άλλα είδη όπως γλάροι, πάπιες και παρυδάτια. Ένας θλιβερός απολογισμός που έφερε με τον χειρότερο τρόπο στο προσκήνιο την εγκατάλειψη της λίμνης αλλά και όλων των Προστατευόμενων, υποτίθεται, Περιοχών.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την Κορώνεια και για τις αναγκαίες δράσεις προστασίας και διάσωσής της, εδώ και χρόνια. Προφανώς μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Και από ότι φαίνεται το κοσκίνισμα πάει πολύ καλά: ειδικά για την Κορώνεια έχουν συνταχθεί δεκάδες μελέτες και δύο Σχέδια Δράσης (Master Plan). Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν έχει υλοποιηθεί τελικά.

Πέρυσι τον Ιούλιο επίσης ακούσαμε με χαρά την τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ να αναγγέλλει την ίδρυση των 25 πρώτων Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών οι οποίοι θα αναλάμβαναν την προστασία, τη διαχείριση και την ήπια ανάπτυξη αυτών των περιοχών. Η Κορώνεια, μια από τις δέκα περιοχές στην Ελλάδα που καλύπτονται και από την συνθήκη Ramsar δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια. Το αποτέλεσμα; Ένα χρόνο και δύο μήνες μετά ο ΦΔ δεν μπορεί να λειτουργήσει καθώς έχει αφεθεί στην τύχη του, χωρίς καμία υποδομή και καμία μέριμνα για την λειτουργία του.

Χαρακτηριστική ήταν η έλλειψη συντονισμού κατά την διάρκεια της κρίσης όπου η νομαρχία, το υπουργείο και όλοι οι φορείς είτε παρακολουθούσαν αμήχανα είτε αυτοσχεδίαζαν. Και τι σημαίνει αυτό πέρα από τα χιλιάδες νεκρά πουλιά και την τεράστια οικολογική καταστροφή; Ένα μήνα από την ανεύρεση των πρώτων νεκρών πουλιών και με χίλια βάσανα καταφέραμε να μάθουμε ότι μάλλον η αιτία είναι η αλλαντίαση.

Ανάλογο φαινόμενο έχει ξαναπαρουσιαστεί στην λίμνη το 1995. Επαναλήφθηκε περίπου η ίδια ιστορία. Και τότε κανείς δεν ήξερε τι να κάνει και τελικά δεν μάθαμε με σιγουριά τι το είχε προκαλέσει. Προφανώς έφτασε πια η ώρα να σταματήσουμε να λέμε «και μη χειρότερα» και να πούμε «αρκετά πια»!