Mήκος: 50 εκ.
Ανοιγμα φτερών: 1,3 μέτρα
Κατανομή: φωλιάζει αποκλειστικά σε νησιά της Μεσογείου
Ελληνικός πληθυσμός: 750 - 900 ζευγάρια

Δύσκολα ξεχωρίζει ο σπάνιος Αιγαιόγλαρος από τον κοινό Ασημόγλαρο για τον περιστασιακό παρατηρητή. Όπως ο Ασημόγλαρος είναι λευκός, με γκρίζες φτερούγες και πλάτη. Αντίθετα από τον Ασημόγλαρο όμως σπάνια θα δούμε τον Αιγαιόγλαρο στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Επίσης αντίθετα από το κίτρινο ράμφος και τα κίτρινα πόδια του Ασημόγλαρου ο Αιγαιόγλαρος έχει κόκκινο – κοραλί ράμφος και γκριζοπράσινα πόδια. Τα νεαρά του Αιγαιόγλαρου είναι πιο σκούρα από του Ασημόγλαρου με μαύρα πόδια και ράμφος. Ομοίως αλλάζουν σταδιακά πτέρωμα μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών.

Στην αναπαραγωγή έχει παρόμοιες συνήθειες με τον Ασημόγλαρο καθώς φτιάχνει ακάλυπτες φωλιές στο έδαφος. Εκεί γεννά δύο με τρία καμουφλαρισμένα αυγά (καφετιά με μαύρα στίγματα) στα τέλη Απριλίου. Τα μικρά εκκολάπτονται μετά τα μέσα Μαΐου και τα μικρά αρχίζουν να πετούν τέλη Ιουνίου. Γενικά φωλιάζει περίπου ένα μήνα αργότερα από τον Ασημόγλαρο – κάτι που τον κάνει ιδιαίτερα τρωτό στον ανταγωνισμό μεταξύ τους.

Η πιο χαρακτηριστική εικόνα του Αιγαιόγλαρου είναι η συμπεριφορά του όταν τρέφεται, καθώς πετά ανάλαφρα πάνω από νερό και γκρεμίζεται απότομα στην επιφάνεια μόλις δει κάποιο ψάρι. Στο πέταγμα είναι ελαφρύς και ευκίνητος και ξεχωρίζει από τον πιο βαρύ Ασημόγλαρο. Αν επικρατεί άπνοια αερογλιστρά ξυστά πάνω από την επιφάνεια πετώντας εξαιρετικά αργά.

Ο Αιγαιόγλαρος τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με ψάρια. Ποτέ δεν πηγαίνει σε σκουπιδότοπους όπως ο Ασημόγλαρος. Συχνά πλησιάζει στα ψαροκάικα για να τραφεί με τα ψάρια που πετιούνται. Επειδή είναι αρκετά ευκίνητος συχνά αρπάζει πρώτος το ψάρι πριν τους Ασημόγλαρους. Αν όμως δεν προλάβει να το καταπιεί αμέσως είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα του αρπάξουν.

Ο Αιγαιόγλαρος αποτελεί αντικείμενο εντατικής φροντίδας από την ΕΟΕ. Οι δράσεις που άρχισαν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έδειξαν ότι αν και παραμένει μικρός, ο πληθυσμός Αιγαιόγλαρου στην Ελλάδα πάντως ξεπερνά τις μέχρι τότε εκτιμήσεις μας.

Στην Ελλάδα οι περισσότερες αποικίες Αιγαιόγλαρου βρίσκονται στα Δωδεκάνησα και τις ανατολικές Κυκλάδες. Σημαντικές αποικίες βρίσκονται και στις περιοχές Λήμνου, Λέσβου, Σποράδων και Κυθήρων. Δεν φωλιάζει στο Ιόνιο αν και υπάρχουν παρατηρήσεις ενηλίκων στην Κέρκυρα στην περίοδο της αναπαραγωγής.

Οι δακτυλιώσεις που άρχισαν το 1997 από την ΕΟΕ έχουν φέρει ιδιαίτερα αξιόλογα αποτελέσματα. Μέχρις στιγμής έχουν υπάρξει επανευρέσεις πουλιών από τα βόρεια Δωδεκάνησα και τους Φούρνους σε Κρήτη, Μάλτα, Κύπρο (δύο), Λίβανο και Ισπανία. Φαίνεται πως, όπως συμβαίνει και σε άλλα είδη γλάρων, τα νεαρά πουλιά διασκορπίζονται περισσότερο στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Ωστόσο είναι ακόμη νωρίς για ακριβή συμπεράσματα. Η παρατήρηση στην Ισπανία δείχνει ότι οι Αιγαιόγλαροι του Αιγαίου επικοινωνούν με τις μεγάλες αποικίες της Ιβηρικής.

Ο Αιγαιόγλαρος, σύμβολο των νησίδων, απειλείται περισσότερο από κάθε άλλο θαλασσοπούλι της Ελλάδας. Φωλιάζει σε μέρη που εύκολα φτάνει άνθρωπος ή ζώο και επίσης φωλιάζει σε περίοδο τουριστικής αιχμής, στις αρχές καλοκαιριού. Τότε μία και μόνο επίσκεψη ανθρώπου ή κατοικίδιου ζώου στη νησίδα της αποικίας αρκεί για να εγκαταλείψουν τις φωλιές τα ενήλικα και να καταστραφεί όλη η αποικία. Αυτό γιατί τα ενήλικα πουλιά πρέπει να βρίσκονται συνεχώς στη φωλιά για να προστατεύουν και να σκιάζουν τα αυγά και τους νεοσσούς. Αν αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν τρομαγμένοι τα αυγά τους γίνονται εύκολη λεία για ευκαιριακούς θηρευτές όπως οι Ασημόγλαροι και οι Κουρούνες ή καταστρέφονται από τον καυτό ήλιο. Για τον μικρό πληθυσμό του Αιγαιόγλαρου μια κατεστραμμένη αποικία είναι σημαντική απώλεια.

Η απειλή από την ανθρώπινη παρουσία σε νησίδες αυξάνεται διαρκώς καθώς ο τουρισμός με σκάφη αναψυχής γνωρίζει άνθηση. Παλιότερα ακόμη και αν οι επισκέπτες μάζευαν τα αυγά του Αιγαιόγλαρου για τροφή, ήσαν τόσο περιστασιακοί που δεν υπήρχε πρόβλημα. Σήμερα οι τεχνολογικές εξελίξεις στη ναυσιπλοία (G.P.S., χάρτες, αξιόπιστα σκάφη) σημαίνουν ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη κι αν δεν διαθέτουν μεγάλη εμπειρία μπορούν να φθάσουν σε άλλοτε απρόσιτες γωνιές. Πρέπει επομένως γρήγορα να λάβουμε μέτρα ώστε να αποκαταστήσουμε τις συνθήκες ασφάλειας αυτών των μικρών απομονωμένων παραδείσων των θαλασσών μας.