Το ξεκίνημα για μένα είχε γίνει: είχα την πραγματική τύχη να συμμετέχω στην πρώτη αποστολή για τον μαυροπετρίτη στα Δωδεκάνησα. Έτσι ο ενθουσιασμός μου τώρα δεν άφηνε περιθώρια για καμία ανησυχία την ώρα που κατηφόριζα πλέον τον σκοτεινό δρόμο προς το μικρό λιμανάκι της Μουτσούνας στη Νάξο.

Μες στο σκοτάδι έμοιαζε με γκρεμό ενώ ο ασταμάτητος αέρας ξεσκόνιζε το έδαφος και επέμενε να προσπαθεί από τη μια να με ρίξει από το μηχανάκι μου και από την άλλη να θαμπώνει κάθε σπιθαμή επιφάνειας με σκόνη που τη σκόρπιζε με μανία παντού. Το δεύτερο το κατάφερνε καλά. Το πρώτο όχι, γι’ αυτό φαίνεται ότι «μου τη φύλαγε» στη συνέχεια, όπως κατάλαβα τις επόμενες εβδομάδες….

Στη Μουτσούνα θα συναντούσα τον Νίκο Πρωτονοτάριο που, ως εθελοντής, είχε προσφερθεί να οδηγεί και να έχει την γενικότερη ευθύνη για το φουσκωτό «Κίναρος» της ΕΟΕ. Αυτό λέγεται απλά «τύχη»! Να βρεθεί εθελοντής που να συνδυάζει γνώσεις, ενδιαφέρον για το φυσικό περιβάλλον και να έχει έδρα σε μια στρατηγική θέση για το πρόγραμμα!

Πρώτα όμως έπρεπε να βρω τους ανθρώπους που θα με φιλοξενούσαν. Λίγα φώτα μες την ερημιά με έφεραν σε μια ομήγυρη πλατιών χαμόγελων γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι που θύμιζε τυπική γιορτή. Όπως θα διαπίστωνα τις ερχόμενες εβδομάδες αυτή ήταν η φιλοσοφία για τη διαχείριση της ημέρας από την οικογένεια κ. Νίκου και κ. ¶χστριντ Μανδηλαρά...Όλη η (μεγάλη!) οικογένεια συνεστιάζει και κάθε καλεσμένος ή περαστικός διαβάτης είναι ευπρόσδεκτος στο μεγάλο τραπέζι….Καθημερινά!

Η άλλη τύχη για μένα ήταν ότι ο επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος Τάσος Δημαλέξης με την Ελένη Γκουρβέλου και την παρέα τους, είχαν αποφασίσει να κάνουν διακοπές στη Νάξο. Το ίδιο βέβαια συνέβη και με τον Ναξιώτη Νίκο Προμπονά.

Οι ερχόμενες ημέρες ωστόσο ήταν μάλλον απογοητευτικές για τους μαυροπετρίτες. Ένας-δύο μόλις, εμφανίζονταν πότε-πότε στο νησί. Τα μελτέμια επέμεναν τόσο που ήταν αδύνατον να βγούμε με ασφάλεια στην ανοιχτή θάλασσα για να προσεγγίσουμε ακόμη και τις πιο κοντινές νησίδες. Τελικά, ο αέρας μας έκανε τη χάρη και η συνέχεια ήταν πραγματικά αποκαλυπτική: χωρίς να μπορέσουμε να καλύψουμε τις επικράτειες που είχαμε προκαθορίσει, καταμετρήσαμε 1.300 πουλιά! Μπορέσαμε ακόμη να κάνουμε μια πιο ουσιαστική δουλειά σε μια από τις αποικίες όπου εντοπίσαμε τις φωλιές και καταγράψαμε το περιεχόμενό τους σε τρεις διαδοχικές επισκέψεις. Στην αποικία διαπιστώθηκε η εμφανής υπεροχή των «δίδυμων τέκνων» αφού στην πλειοψηφία τους οι φωλιές περιείχαν δύο αβγά.

Η καθημερινότητά μας διακόπηκε από άλλη μια συγκυρία: την απελευθέρωση 7 αποθεραπευμένων μαυροπετριτών από το ΕΚΠΑΖ που πρόσφερε μια επιτυχημένη εκδήλωση αλλά και άλλον ένα σημαντικό εθελοντή: τον Jakob Fric. Τα ηνία κάποια στιγμή ανέλαβε και ο Ρήγας Τσιακίρης που μαζί με τον Γιάννη Γαβαλά, τον Κώστα Παπακωνσταντίνου (κάπταιν), την Κωνσταντίνα Σκαπετούλια και τον Παναγιώτη Ψυχογιό και όλους όσοι αναφέρθηκαν ήδη, πρόσφεραν τα μέγιστα στην υλοποίηση του προγράμματος στην περιοχή. Εκ μέρους της ΕΟΕ και προσωπικά, τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς…
…Και του χρόνου!