Σεπτέμβριος: Σταχτοτσικνιάς

Είναι ο μεγαλύτερος από τους ερωδιούς που συναντούμε στη χώρα μας και αποτελεί τον κλασικό αντιπρόσωπο της οικογένειάς του. Μπορεί να παρατηρηθεί στην Ελλάδα όλο το χρόνο στους περισσότερους υγρότοπους. Αρκετοί Σταχτοτσικνιάδες είναι επίσης αποδημητικοί.

Από την αρχή της δημιουργίας του Πάρκου έχει μόνιμη παρουσία σ' αυτό και ξαφνιάζει ευχάριστα τους επισκέπτες, πετώντας συχνά πάνω από τα κεφάλια τους με το μεγάλο άνοιγμα των φτερούγων του.

Συχνά, κατά την ανοιξιάτικη μετανάστευση μπορεί να δούμε 4 - 7 από αυτούς να ψάχνουν ήσυχα σημεία του Πάρκου για να ξαποστάσουν λίγο από το μακρινό τους ταξίδι. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Σταχτοτσικνιάδες χρησιμεύουν για οδηγοί στα Τρυγόνια κατά τις μεταναστεύσεις τους και μάλιστα πιστεύεται ότι, όταν αυτά κουρασθούν τα παίρνουν στη ράχη τους. Αφορμή για τη δοξασία αυτή αποτελεί το γεγονός ότι τα δυο αυτά είδη πουλιών φεύγουν την ίδια εποχή και ακολουθούν τις ίδιες διαδρομές. Γι' αυτό και σε πολλές περιοχές της χώρα μας τον ονομάζουν Τρυγονοσούρτη ή Τρυγονοκράχτη.

Εκτός από το μεγάλο του ανάστημα, ξεχωρίζει από τους άλλους ερωδιούς για το σταχτί πάνω μέρος του, το λευκό κεφάλι και λαιμό, με μια πλατιά μαύρη ράβδωση από το μάτι ως την άκρη του λοφίου. Το μακρύ, κιτρινωπό και αιχμηρό ράμφος του αποτελεί ένα «καμάκι» εκπληκτικής ικανότητας και αποτελεσματικότητας. Κατά την περίοδο της αναπαραγωγής το ράμφος και τα καστανωπά πόδια του γίνονται κοκκινωπά.

Κάθετε πολλή ώρα ακίνητος κοντά ή μέσα στο νερό περιμένοντας υπομονετικά και με ένα αστραπιαίο τίναγμα του λαιμού και ράμφους «καμακώνει» με το ράμφος τη λεία του, συνήθως ψάρια και βατράχια αλλά και σκουλήκια, σαλιγκάρια, ποντίκια όταν τρέφεται σε χωράφια.

Έχει χαρακτηριστικό πέταγμα, με δυνατά και αργά φτερωκοπήματα ενώ ο λαιμός του είναι μαζεμένος μέσα στους ώμους και τα πόδια τεντωμένα πίσω. Ζει κοντά στο νερό και φτιάχνει τη φωλιά του πάνω σε δέντρα ή σε καλαμιές. Φωλιάζει σε μεγάλους αλλά και μικρότερους υγρότοπους της χώρας μας, συνήθως σε αποικίες.

Κείμενο - Φωτογραφία: Γ. Μπεριάτος

Σταχτοτσικνιάς (Κάντε κλικ για μεγαλύτερη εικόνα)

Ο Σταχτοτσικνιάς με λίγα λόγια:

Έχει μέγεθος 91 εκατοστά και είναι ο μεγαλύτερος ερωδιός της Ευρώπης

Εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, στην Ελλάδα τον συναντούμε όλο το χρόνο

Ξεχωρίζει από το σταχτί πάνω μέρος, το λευκό κεφάλι και μακρύ λαιμό, το μακρύ μαύρο λοφίο στο πίσω μέρος του κεφαλιού, την πλατιά μαύρη ράβδωση από το μάτι ως την άκρη του λοφίου του, το ίσιο, μακρύ, μυτερό, κιτρινωπό ράμφος.

Και τα δυο φύλα είναι ίδια

Φωνή: ένα βραχνό «κριεκ», πνιχτές κραυγές και κροτάλισμα του ράμφους

Φωλιάζει κατά αποικίες σε δέντρα ή σε καλαμιώνες

Τρέφεται με ψάρια, βατράχια, σκουλήκια, σαλιγκάρια, ποντίκια

Λατινικό όνομα: Ardea cinerea

Στην ίδια οικογένεια ανήκουν: Ήταυρος (Botaurus stellaris), Μικροτσικνιάς (Ixobrychus minutus) , Νυχτοκόρακας (Nycticorax nycticorax), Κρυπτοτσικνιάς (Ardeola ralloides), Γελαδάρης (Bubulcus ibis), Λευκοτσικνιάς (Egretta garzetta), Αργυροτσικνιάς (Egretta alba), Προρφυροτσικνιάς (Ardea purpurea). Στο Πάρκο έχουν παρατηρηθεί κατά καιρούς σχεδόν όλα τα είδη των ερωδιών της Ελλάδας

Δείτε επίσης: