Μέσα στο 2009 ολοκληρώθηκαν οι δράσεις του προγράμματος Προστασίας της  Φυσικής Αναγέννησης: «Ανασύσταση δρυοδάσους στην περιοχή Αραβωνίτσα-Κολοκοτρώνης, Αιγιάλειας», το οποίο υλοποίησε η Ορνιθολογική με την πολύτιμη υποστήριξη του ιδρύματος A.Γ. Λεβέντη.  Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2008 με σκοπό να βοηθήσει στην προστασία της φυσικής αναγέννησης και στη γρήγορη ανάκαμψη ενός μεικτού δάσους με βελανιδιές και πεύκα που χάθηκαν στη μεγάλη πυρκαγιά της Αιγιάλειας τον Ιούλιο 2007. Η πυρκαγιά εκείνη κατέκαψε πάνω από 50.000 στρέμματα (σχεδόν 50%) της ΖΕΠ «Όρη Μπάρμπας-Κλωκός και Κοιλάδα Σελινούντα».

Συνοπτικά, στη διάρκεια του πρώτου χρόνου του προγράμματος (2008) εγκαταστάθηκε η φυσική περίφραξη (καινοτομία του προγράμματος) σε επιλεγμένους πυρήνες της περιοχής, οι  οποίοι επίσης φυλάσσονταν από τη παράνομη βόσκηση και την κάθε μορφής καταστροφή της φυσικής αναγέννησης (περιλαμβανομένων και «εθελοντικών» αναδασώσεων). Οργανώθηκε η επαφή και ενημέρωση των  φορέων  της περιοχής και έγιναν συνεργασίες με τοπικούς συλλόγους και φορείς όπως το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ακράτας που διοργάνωσε προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και επισκέψεις εκπαιδευτικών. Η ανταπόκριση της ορνιθοπανίδας μελετήθηκε με την εφαρμογή προγράμματος παρακολούθησης τόσο στην περιοχή των δράσεων του προγράμματος όσο και στο σύνολο της καμένης ΖΕΠ. Τέλος, δόθηκε έμφαση στην αποτροπή της υλοτόμησης των καμένων δέντρων με εξαίρεση τις άδειες για οικιακή χρήση σε κατοίκους των καμένων περιοχών.

Κατά το 2009 συνεχίστηκαν οι δράσεις παρακολούθησης της βλάστησης και της ορνιθοπανίδας. Τοποθετήθηκε ενημερωτική πινακίδα και συνεχίστηκαν οι δράσεις ενημέρωσης και προγράμματα σχολείων. Επίσης εφαρμόστηκε πιλοτικά η αραίωση κάποιων  πρεμνοβλαστημάτων βελανιδιάς με σκοπό την επιτάχυνση της ανάπτυξης των νέων δέντρων.

Η ανάκαμψη του δρυοδάσους είναι γρήγορη και εντυπωσιακή. Πολλά πρεμνοβλαστήματα βελανιδιάς ξεπερνούν τα 2,5 μέτρα ύψος και ορισμένα τα 3,5 μέτρα. Το δάσος καλύπτεται με πλούσιο υπόροφο από θαμνώδεις βελανιδιές και άλλους θάμνους, ενώ υπάρχει και πυκνή ποώδης βλάστηση. Τα νεαρά πευκάκια πλησιάζουν τα 0,5 μέτρα ύψος. Η φυσική περίφραξη σταδιακά αποσυντίθεται και δεν χρειάζεται πλέον (οι βελανιδιές έχουν αναπτυχθεί πολύ και δεν κινδυνεύουν από βόσκηση ή ποδοπάτημα).

Όσον αφορά τα πουλιά, το καμένο δάσος, που αποτελείται από τα καμένα δέντρα και τους άκαυτους θύλακες, εξακολουθεί να φιλοξενεί και τα 36 είδη που φώλιαζαν σε αυτό πριν από την πυρκαγιά. Από αυτά, την άνοιξη του 2009, τουλάχιστον 30 είδη χρησιμοποιούν τακτικά τα καμένα σημεία, 23 διατηρούσαν επικράτειες και τουλάχιστον πέντε φώλιασαν σε αυτά. Αυτό καταδεικνύει τη μεγάλη σημασία της  προστασίας του καμένου δάσους, που παραμένει «δασικό» ενδιαίτημα εφόσον τα καμένα δέντρα μείνουν στη θέση τους.

Βασικά συμπεράσματα του προγράμματος, σε σχέση με τη διαχείριση των καμένων περιοχών, είναι:
Η Προστασία της Φυσικής Αναγέννησης συνδυάζοντας  χαμηλής έντασης έργα, φύλαξη και ευαισθητοποίηση είναι μια αποτελεσματική μέθοδος.
Τα καμένα δέντρα δεν πρέπει να απομακρύνονται επειδή εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από πολλά είδη πουλιών.
Η φύλαξη, η  παρακολούθηση και οι τοπικές συνεργασίες είναι απαραίτητες. Πρέπει να εφαρμόζονται επί αρκετά χρόνια αφού οι πιέσεις στις καμένες περιοχές εντείνονται όσο ο καιρός περνάει.

Υπάρχουν πολλές χρήσιμες δράσεις που απαιτούν εθελοντική εργασία (φύλαξη, ενημέρωση, προστασία άκαυτων σημείων και φρακτών, μονοβέργισμα κ.λπ.).