Καλά καλά δεν είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι όταν ο Ψαροχαφτούλης πήρε την μεγάλη απόφαση. Είχε ήδη μείνει αρκετές βδομάδες στον Εβρο γνωρίζοντας πολλά και διαφορετικά είδη πουλιών,και όλα τον παρότρυναν να επισκεφθεί τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.

Από νεαρός ακόμα ο Ψαροχαφτούλης άκουγε για τους ανθρώπους και την μανία τους να κρατάν φυλακισμένα διάφορα πουλιά είτε μέσα σε κλουβιά, είτε σαν "μασκότ" σε λιμάνια ή παραλίες.

Λίγο μετά την πολύ άσχημη εμπειρία του στα νησιά του Αιγαίου και αφού απελευθερώθηκε στον Αμβρακικό, ο Ψαροχαφτούλης είχε αρχίσει πλέον να συνέρχεται και να αναθεωρηθεί τις απόψεις του, αν και οι εμπειρίες του τον είχαν μπερδέψει τώρα περισσότερο από πριν.

Ο Ψαροχαφτούλης πέρασε ολόκληρο το χειμώνα στις παγωμένες λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού περιμένοντας με ανυπομονησία την άνοιξη. Αλλωστε, το νεαρό πελεκανάκι ανέκαθεν είχε ιδιαίτερη προτίμηση στην άνοιξη, όχι απλώς γιατί είναι η ωραιότερη εποχή του χρόνου, αλλά κι επειδή την άνοιξη γίνονται πολλά πράγματα στον Αμβρακικό.

Μπορεί να ακούγεται παράξενο, όμως και τα πουλιά έχουν αϋπνίες. Αυτό συνέβη λοιπόν και στον Ψαροχαφτούλη. Το πελεκανάκι βρισκόταν ως συνήθως στον Αμβρακικό και συγκεκριμένα στη Λιμνοθάλασσα της Λογαρούς, στην Κορωνησία. Εκείνο το βράδυ οι Κορμοράνοι είχαν αργήσει να γυρίσουν και ο Ψαροχαφτούλης ξύπνησε από το φτερούγισμά τους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξανακοιμηθεί.

Ήξεραν πολύ καλά τι ήταν η φωτιά. Ήξεραν, πως όταν καίγεται ένα δάσος, καίγονται και πολλά ζωάκια, πολλές φωλιές και φυσικά πολλά μωρά αλλά και όλα τα δέντρα και τα φυτά. Ήξεραν πως η φωτιά δεν θα σταματήσει παρά μονάχα όταν δεν θα υπάρχει τίποτα άλλον για να κάψει.

Έψαξε, έψαξε και τελικά τη βρήκε ο Ψαροχαφτούλης την εκλεκτή της καρδιάς του.

Οι δύο νεοσσοί μεγάλωναν και μέρα με την μέρα έμοιαζαν και περισσότερο με τους γονείς τους. Ο Ψαροχαφτούλης ήταν πολύ ευτυχισμένος. Η ζωή με την καινούργια του οικογένεια, τον είχε γεμίσει χαρά.

Ο Ψαροχαφτούλης είχε ήδη αρχίσει να κάνει σχέδια για το επόμενο ταξίδι, όταν έφτασαν τα νέα στην αποικία των πελεκάνων.