Τρεις είναι οι βασικές διαστάσεις της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης που παρέχεται στα πλαίσια της τυπικής εκπαίδευσης (Παπαδημητρίου, 1998):

Εκπαίδευση γύρω από το περιβάλλον, η οποία αφορά στην απόκτηση γνώσεων σχετικών με το περιβάλλον και τα περιβαλλοντικά προβλήματα και την ανάπτυξη ικανοτήτων απαραίτητων για την κατάκτηση της γνώσης. Το περιβάλλον εδώ θεωρείται αντικείμενο μάθησης.

Εκπαίδευση από και μέσα στο περιβάλλον. Εδώ το περιβάλλον χρησιμοποιείται ως μέσο για την κατάκτηση γνώσης και την ανάπτυξη ικανοτήτων και δεξιοτήτων και ως πηγή μάθησης. Η γνώση δηλαδή αποκτάται από το περιβάλλον με την άμεση εμπειρία, η οποία οικοδομείται με δραστηριότητες που συμβαίνουν μέσα στο ίδιο το περιβάλλον, σε άμεση επαφή με τα πράγματα και τα φαινόμενα. Το περιβάλλον εδώ θεωρείται ως μέσον, πεδίο και πηγή μάθησης.

Εκπαίδευση για το περιβάλλον. Εδώ η Π.Ε. αποκτά κοινωνικό και πολιτικό βάθος, ενώ δίνεται βαρύτητα στην έννοια του πολίτη και της ευθύνης που φέρει για την ποιότητα του περιβάλλοντος και την ποιότητα της ζωής. Παρακινεί για συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και δράση σε κοινωνικό επίπεδο με στόχο την πρόληψη και την επίλυση των περιβαλλοντικών προβλημάτων και τη διαχείριση των φυσικών πόρων. Εδώ το περιβάλλον θεωρείται σκοπός.

Οι παραπάνω τρεις διαστάσεις αλληλοσυμπληρώνονται δυναμικά, λειτουργούν συνδυαστικά και ενισχύουν τη σύγχρονη έννοια της Π.Ε., δηλαδή μιας εκπαίδευσης που οδηγεί στην αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων και στη δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για την αποτροπή εμφάνισης στο μέλλον παρόμοιων φαινόμενων, και γενικότερα συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση.