Καλά καλά δεν είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι όταν ο Ψαροχαφτούλης πήρε την μεγάλη απόφαση. Είχε ήδη μείνει αρκετές βδομάδες στον Εβρο γνωρίζοντας πολλά και διαφορετικά είδη πουλιών,και όλα τον παρότρυναν να επισκεφθεί τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.

"Μα εγώ είμαι ένας πελεκάνος" επέμενε ο Ψαροχαφτούλης "τι δουλειά έχω στα νησιά του Αιγαίου;" Τα πουλιά όμως επέμειναν: "να πάς" του έλεγαν. "Να πας, να γνωρίσεις τους Αιγαιόγλαρους".

Με αυτά και με τα άλλα τα πουλιά τον έπεισαν τελικά τον Ψαροχαφτούλη, και ο νεαρός πελεκάνος ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι. Η διαδρομή ήταν υπέροχη αλλά και δύσκολη γιατί τα χιλιόμετρα ήταν πολλά και τα περισσότερα ήταν πάνω από θάλασσα.

Μετά όμως από λίγες μέρες ο Ψαροχαφτούλης αντίκρισε τελικά τους Λειψούς. Ήταν ένα μικροσκοπικό νησάκι, όπως ακριβώς του το είχαν περιγράψει, μακρόστενο και μ’ένα παράξενο στένεμα στην μέση.

Ο Ψαροχαφτούλης δεν έχασε καιρό. Την προσγείωση του σίγουρα θα την ζήλευαν όλα τα πουλιά. Έδωσε μια και βρέθηκε μούρη με μούρη με αυτό που θα ονόμαζε το νοστιμότερο ψάρι του κόσμου. Μια χαψιά το έκανε, τόση ήταν η πείνα του. Υστερα έριξε δυο βουτιές, πλήθηκε και χαζολόγησε με τα φύκια και μόλις ένιωσε χορτάτος και καθαρός, ξεκίνησε την περιπλάνησή του στο νησί.

Δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει τους Αιγαιόγλαρους. Έμοιαζαν βέβαια με τους κοινούς γλάρους, τους Ασημόγλαρους, μόνο που αυτοί εδώ ήταν μικρότεροι, ελαφρύτεροι, με πιο λεπτό σώμα και μακριές φτερούγες. Αυτό όμως που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον Ψαροχαφτούλη, ο οποίος έμεινε με ορθάνοιχτο το ράμφος του, ήταν το ανάλαφρο πέταγμά τους. Και είχε τόσο απορήσει που το χάχανο που ακούστηκε δίπλα του τον τρόμαξε σαν να τον ξύπναγαν απότομα. Με το ράμφος ακόμα ανοιχτό γύρισε και αντίκρισε έναν Αιγαιόγλαρο.

"Μάλλον δεν θα έχεις δει ποτέ Αιγαιόγλαρο" του είπε το θαλασσοπούλι γελώντας. "Ε! Λοιπόν να σου συστηθώ: Είμαι ένας Αιγαιόγλαρος, το σπανιότερο θαλασσοπούλι του κόσμου. Εσύ θα πρέπει να είσαι ένας νεαρός πελεκάνος. Ετσι δεν είναι:"

"Μα βέβαια" απάντησε βιαστικά ο Ψαροχαφτούλης κοιτάζοντας από το ράμφος μέχρι τα νύχια το όμορφο πουλί. Ο Αιγαιόγλαρος ήταν λευκός με γαλαζόγκριζη πλάτη και με φτερούγες με μαύρες άκρες στα εξωτερικά τους φτερά. Τα πόδια του ήταν μαυρωπά, τα μάτια του σκούρα και το ράμφος του βαθύ κόκκινο με ένα υπέροχο μαύρο δακτύλιο.

"Γιατί με κοιτάς έτσι" ρώτησε ο Αιγαιόγλαρος τον Ψαροχαφτούλη χαχανίζοντας με ένα βαθύ και ένρινο γέλιο. Ο Ψαροχαφτούλης που δεν είχε βέβαια τι να απαντήσει, άρχισε τις γνωστές του ερωτήσεις: "Εδώ μένεις; Μόνος σου; Παιδιά έχεις; Γιατί είσαι σπάνιος; Τι τρώς; Πως είναι η φωλιά σου;"

"Ε! σιγά πελεκανάκι" διέκοψε ο Αιγαιόγλρος τον χείμαρρο ερωτήσεων του Ψαροχαφτούλη. "Σαν να βιάζεσαι. Τώρα είναι ώρα για φαϊ. Πάμε να ψαρέψουμε και μετά θα σου τα πω όλα". Ο Ψαροχαφτούλης όση περιέργεια και να είχε, δεν θα λεγε ποτέ όχι σε μια πρόσκληση για φαϊ. Ακολούθησε τον Αιγαιόγλαρο στη θάλασσα, κι εκεί άρχισε ένα απίστευτο ψάρεμα. Ο Αιγαιόγλαρος πέταγε χαμηλά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και κοντά στην ακτή και όταν έβρισκε κάποιο ψάρι βούταγε με φόρα και το κανε μια χαψιά. Το θαλασσοπούλι του είπε πως μερικές φορές ψαρεύει ακόμα και την νύχτα και πως άλλες πάλι τρώει έντομα ή και μικροπούλια. Ο Ψαροχαφτούλης δίπλα του ένιωθε ιδιαίτερα ευτυχισμένος. Ο φίλος του ήταν το ίδιο λαίμαργος με αυτόν και έτσι ήταν σίγουρο πως αυτοί οι δύο θα τα πήγαιναν υπέροχα μεταξύ τους.

Το πελεκανάκι είχε χάσει πια τον λογαριασμό. Δεν θυμόταν πόσα ψάρια έφαγαν, αλλά ένιωθε μέσα στο τεντωμένο στομάχι του πως θα πρεπε να’ ταν πολλά. Στην ίδια περίπου κατάσταση με τον Ψαροχαφτούλη, χορτάτος και μπουχτισμένος ήταν και ο Αιγαιόγλαρος, κι έτσι τα δύο πουλιά ξάπλωσαν να ξεκουραστούν και να χωνέψουν.

"Εγώ που λές πελεκανάκι" άρχισε ο Αιγαιόγλαρος, "είμαι αποκλειστικά μεσογειακό είδος πουλιού. Κυρίως ζώ στην κεντρική Μεσόγειο και στην Ελλάδα. Εδώ φωλιάζω και γεννάω. Η φωλιά μου είναι εκεί πέρα, αυτή η απλή γούβα με τα φυτά γύρω γύρω. Οι μικροί Αιγαιόγλαροι έχουν καφετιές φτερούγες, φτερά και πλάτη, μαύρη ουρά και μαύρο ράμφος. Περνάν από αρκετές χρωματικές φάσεις και τελικά γίνονται σαν κι εμένα. Τα δικά μου τα παιδιά (δύο με τρία κάνω συνήθως) πριν από λίγο καιρό έφυγαν από την φωλιά γιατί μεγάλωσαν. Τα ταϊζω για περίπου ένα με δυο μήνες και μετά όταν μπορέσουν φεύγουν. Εχουν τόσα πολλά να γνωρίσουν και να δουν που δεν στεναχωριέμαι όταν φεύγουν γιατί ξέρω πως θα περνάν καλά.

Βέβαια υπάρχουν και κίνδυνοι" συνέχισε το θαλασσοπούλι. "Να, για παράδειγμα οι άνθρωποι. Ψαρεύουν περισσότερο απ’ότι χρειάζεται κι έτσι πολλές φορές εμείς δεν βρίσκουμε τροφή. Αλλοι πάλι μας ενοχλούν και έτσι εμείς αναγκαζόμαστε να φεύγουμε. Όλες αυτές οι απειλές είναι πολύ σοβαρές και γι αυτό έχουμε μείνει πολύ λίγοι".

"Και τι κάνετε για αυτό;" ρώτησε με περιέργεια ο Ψαροχαφτούλης. "Τι να κάνουμε;" απάντησε ο Αιγαιόγλαρος. "Πριν λίγα χρόνια κάποιοι δικοί μας στην Ισπανία κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μεγάλη αποικία, αλλά και πάλι τα πράγματα δεν είναι εύκολα"...

"Ζείς πάντα εδώ;" ρώτησε ο Ψαροχαφτούλης προσπαθώντας να αλλάξει κουβέντα. "Όχι" απάντησε ο Αιγαιόγλαρος. "Εδώ έρχομαι τον Μάρτιο και φεύγω κατά τα τέλη του καλοκαιριού. Ξεχειμωνιάζω στη Δυτική Μεσόγειο, στις ακτές του Ατλαντικού και της βόρειας Αφρικής. Βέβαια ξεχειμωνιάζω και σε άλλα μέρη, αλλά αυτό είναι μυστικό. Μόνο εμείς τα πουλιά το ξέρουμε. Σε σένα θα το πω αλλά εσύ δεν θα το πεις ποτέ σε άνθρωπο" τόνισε ο Αιγαιόγλαρος.

"Μα και βέβαια δεν θα το πω" απάντησε ο Ψαροχαφτούλης. "Θα είναι το μυστικό μας". Το πελεκανάκι, που ήταν αρκετά πιο μεγάλο από τον Αιγαιόγλαρο έσκυψε και το θαλασσοπούλι κάτι του ψιθύρισε στο αυτί και οι δύο άρχισαν να γελάν.

Ολη την υπόλοιπη μέρα τα δύο πουλιά την πέρασαν παίζοντας και κουβεντιάζοντας. Ο Ψαροχαφτούλης πέρναγε τόσο καλά που τελικά έμεινε αρκετές βδομάδες στους Λειψούς. Μάλιστα κάτι ορνιθολόγοι που βρισκόντουσταν στο νησί εκείνη την εποχή, έχουν να το λένε ακόμα για τον μικρό πελεκάνο που είχε φιλίες με τους Αιγαιόγλαρους...

Σκίτσα: Β. Χατζηρβασάνης