Ο Ψαροχαφτούλης είχε ήδη αρχίσει να κάνει σχέδια για το επόμενο ταξίδι, όταν έφτασαν τα νέα στην αποικία των πελεκάνων. Οι διηγήσεις για τον όμορφο νότο, ξεσήκωσαν όλους τους πελεκάνους και βέβαια και τον Ψαροχαφτούλη. Έτσι, ο νεαρός πελεκάνος αποφάσισε να κινήσει προς τον νότο.

Το ταξίδι ήταν μεγάλο και κουραστικό κι ο πελεκάνος ένιωσε μεγάλη ανακούφιση όταν τελικά είδε τους τεράστιους ορεινούς όγκους της Κρήτης να ξεπροβάλουν στον ορίζοντα.

Αφού έκανε τις συνηθισμένες βουτιές του, έφαγε, ξεκουράστηκε και ξεκίνησε να εξερευνήσει τα βουνά. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και τα ανοδικά ρεύματα τον βοήθησαν να πάρει γρήγορα ύψος. Το θέαμα ήταν μαγιευτικό! Απόκρημνοι βράχοι, σπηλιές και ψηλές κορυφές συνέθεταν ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς.

Η εικόνα τον είχε συνεπάρει, όταν ξαφνικά κάτι έπεσε πάνω στο κεφάλι του. Η τρομάρα του ήταν μεγάλη. Ο πελεκάνος ζαλίστηκε και άρχισε στροβιλίζεται στο κενό. Ευτυχώς συνήλθε γρήγορα και με δυο τρεις κινήσεις σταθεροποιήθηκε και προσγειώθηκε στο σίγουρο έδαφος. Δίπλα του βρισκόταν αυτό που του είχε πέσει στο κεφάλι: ένα τεράστιο κόκαλο. "Μα πως;" αναρωτήθηκε και πλησίασε με δυσπιστία και περιέργεια το κόκαλο. "Τα κόκαλα δεν πετάνε!"

"Αν νομίζεις φίλε πως το κουβαλούσα τόση ώρα για να το φάς εσύ, κάνεις μεγάλο λάθος" ακούστηκε από πίσω του μια βαθιά φωνή που τον έκανε να αναπηδήσει. Πίσω του στεκόταν με ύφος αυστηρό ένα πουλί που έμοιαζε σαν τεράστιο γεράκι, τόσο μεγάλο μάλιστα γεράκι που ο Ψαροχαφτούλης όμοιό του δεν είχε ξαναδεί. Η ουρά του ήταν μεγάλη και είχε ρομβοειδές σχήμα.Το άνοιγμα των φτερών του πλησίαζε τα τρία μέτρα και πρέπει να ζύγιζε πάνω από 7 κιλά. Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά, το παράξενο πουλί είχε και ... μουστάκι!

"Καλά τι είσαι εσύ; Γεράκι δεν είσαι, πολύ μεγάλος είσαι και έχεις και μουστάκι... Που ακούστηκε ένα τόσο μεγάλο πουλί να έχει μουστάκι;" ρώτησε ο Ψαροχαφτούλης και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτησή του, του φάνηκε τόσο αστείο, που έβαλε τα γέλια. "Είσαι ένας μουστακαλής".

Το πουλί εκνευρίστηκε. "Εγώ είμαι Γυπαετός" φώναξε "και δεν θα ανεχτώ τις κοροϊδίες σου ανόητε πελεκάνε."

Η κατάσταση έμοιαζε να βγαίνει εκτός ελέγχου και ο Ψαροχαφτούλης αποφάσισε να ζητήσει συγγνώμη και να μην εκνευρίσει κι άλλο τον Γυπαετό. "Καλά με συχωρείς" του είπε "αλλά δεν έχω δει κανέναν άλλο σαν εσένα." Ο Ψαροχαφτούλης είχε μόλις τελειώσει τη φράση του, όταν θυμήθηκε το κόκαλο και ρώτησε "εσύ μου έριξες το κόκαλο στο κεφάλι;"

"Δεν σου έριξα το κόκαλο στο κεφάλι ανόητε πελεκάνε" αντέδρασε ο Γυπαετός. "Έριξα το κόκαλο στο έδαφος για να σπάσει." Η μία έκπληξη ερχόταν μετά την άλλη για τον Ψαροχαφτούλη. Να σπάσει; Και γιατί να σπάσει. Τι δουλειά έχει αυτός να σπάει κόκαλα;

Ο Γυπαετός μάλλον κατάλαβε την απορία του και μαλάκωσε. "Καλά" του είπε, "θα σου εξηγήσω. Εγώ λοιπόν είμαι Γυπαετός και μου αρέσει πολύ να τρώω κόκαλα. Εδώ στην Κρήτη με φωνάζουν μάλιστα και Κοκαλά. Όταν τα κόκαλα είναι μικρά, τα τρώω με μεγάλη ευκολία, αλλά όταν είναι πολύ μεγάλα δεν μπορώ να τα φάω. Έτσι τα πετάω από ψηλά και τα κόκαλα σπάνε. Κατάλαβες;"

Ο Ψαροχαφτούλης δεν απάντησε. Περιεργάστηκε για λίγο ακόμα τον Γυπαετό και παρατήρησε πως τα φτερά του έμοιαζαν σαν να τα είχε βάψει πορτοκαλί! "Γιατί... βάφεσαι; ρώτησε.

"Α!" αναφώνησε ο Γυπαετός. "Το γιατί, είναι μεγάλη ερώτηση. Οι άνθρωποι ψάχνουν εδώ και χρόνια κι ακόμα δεν έχουν βρει απάντηση. Έτσι κι εμείς οι Γυπαετοί έχουμε αποφασίσει πως το μυστικό θα παραμείνει μυστικό. Πάντως αυτή είναι μια εξαιρετική βαφή. Τη βρίσκω όπου έχει κόκκινο χώμα ή ακόμα και μέσα στις σπηλιές. Τώρα κατάλαβες;"

Ο Ψαροχαφτούλης δεν είχε καταλάβει. Δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε γιατί άρεσαν τα κόκαλα στον Γυπαετό, ούτε γιατί βάφεται.

Aκου μικρέ" ξεκίνησε τώρα ο Γυπαετός. "Εγώ έχω δουλειά. Πριν λίγο καιρό τέλειωσαν οι επισκευές στη φωλιά μου, που, όχι να το παινευτώ, αλλά είναι η καλύτερη φωλιά της περιοχής. Έφτιαξα τρεις φωλιές, αλλά αυτή ήταν η καλύτερη. Έχει καταπληκτικά κλαδιά, μαλλί από πρόβατα και πολλά άλλα υλικά. Τη διαλέξαμε μαζί με την κυρά μου, που πριν λίγες μέρες γέννησε δύο αυγά. Πρέπει λοιπόν να πάω να την ξεκουράσω γιατί πρέπει κι αυτή να φάει κάτι. Και καθώς κάνει πολύ κρύο πρέπει να πάω γιατί αλλιώς θα κρυώσουν τα αυγά μας.

‘Α! κι εγώ έχω γίνει πατέρας" αναφώνησε ο Ψαροχαφτούλης. "Έχω μάλιστα δύο παιδιά. Εσύ;"

"Εγώ μάλλον ένα θα αποκτήσω τελικά. Έτσι είμαστε εμείς οι Γυπαετοί. Λίγοι και καλοί! τραγούδησε ο Γυπαετός και χρησιμοποιώντας τα δυνατά ρεύματα του αέρα, άρχισε να υψώνετε στα σύννεφα. Το πέταγμα του ήταν γρήγορο, γεμάτο ελιγμούς και ο Ψαροχαφτούλης τον κοίταζε με ειλικρινή θαυμασμό.

Ο Ψαροχαφτούλης έμεινε λίγες μέρες ακόμα στον νότο κάνοντας βόλτες και ψαρεύοντας. Και κάθε σούρουπο ανέβαινε όσο πιο ψηλά μπορούσε και κοίταζε τον φίλο του τον Γυπαετό με την κυρά του να πετάνε πλάι-πλάι, να ακροβατούν, να στροβιλίζονται στα σύννεφα κυνηγώντας ο ένας τον άλλο και να βουτάνε στο κενό. Και του φαίνονταν τώρα τόσο όμορφοι, που είχε ξεχάσει ακόμα και το μουστάκι τους.