Οι δύο νεοσσοί μεγάλωναν και μέρα με την μέρα έμοιαζαν και περισσότερο με τους γονείς τους. Ο Ψαροχαφτούλης ήταν πολύ ευτυχισμένος. Η ζωή με την καινούργια του οικογένεια, τον είχε γεμίσει χαρά. Ξύπναγε από το ξημέρωμα κι ολόκληρη η μέρα ήταν αφιερωμένη στους δικούς του.

Στα τέλη του Μάη περίπου, δύο περίπου μήνες μετά από τη στιγμή που ξεμύτισαν από τα αυγά τους, οι δύο νεοσσοί είχαν ακόμα απόλυτη ανάγκη τους γονείς τους. Αυτοί με τη σειρά τους, τους φρόντιζαν και τους πρόσεχαν ολημερίς και ολονυχτίς.

Σιγά-σιγά, μέρα με την ημέρα, τα δύο νεαρά πελεκανάκια άρχισαν να μεγαλώνουν. Οι γονείς τους, τους μάθαιναν να ψαρεύουν και να πετάνε. Στην αρχή το ψάρεμα είχε φανεί σαν παιχνίδι στα πελεκανάκια, που περισσότερο έπαιζαν παρά ψάρευαν. Μάλιστα τα περισσότερο ψάρια τους ξέφευγαν. Όταν όμως πείναγαν, τότε τα πράγματα γίνονταν δυσκολότερα. Τα πελεκανάκια εκνευρίζονταν και τσαλαβουτούσαν στα νερά, κάνοντας τόση φασαρία, που τελικά όλα τα ψάρια έφευγαν.

Οι νεοσσοί ήταν επίσης πολύ άγαρμποι στις πτήσεις τους στην αρχή. Σηκώνονταν κι έπεφταν συνέχεια μα δεν το έβαζαν κάτω. "Αντε μια προσπάθεια ακόμη" τους έλεγε ο Ψαροχαφτούλης ξεκαρδισμένος στα γέλια από τις τούμπες των νεοσσών. Και τα πελεκανάκια προσπαθούσαν ξανά και ξανά ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ανάμεσα στα σύννεφα.

Τα βράδια, όταν γύρναγαν στη φωλιά τους, ο Ψαροχαφτούλης τους διηγόταν τις περιπέτειες της νιότης του και τα πελεκανάκια άκουγαν με έκπληξη και θαυμασμό. Ο Ψαροχαφτούλης τους διηγόταν επίσης και τις περιπέτειές του με τους παράξενους ανθρώπους: τότε που τον αιχμαλώτισαν, τότε που του πέρασαν το παράξενο δακτυλίδι στο πόδι, τότε που οι άνθρωποι τον παρακολουθούσαν και μέτραγαν κι αυτόν και τ’ άλλα τα πουλιά, αλλά και τότε εκείνη την άσχημη νύχτα που φοβήθηκε πολύ, τότε στη φωτιά.

Κι όταν πια ερχόταν για τα καλά η νύχτα και κούρνιαζε η οικογένεια, ερχόταν η σειρά των δύο νεαρών πελεκάνων, να κάνουν όνειρα κάτω από τα αστέρια. Κατάκοπα από τα παιχνίδια της μέρας, τα δύο πελεκανάκια παραδίδονταν στην αγκαλιά του ύπνου και ονειρεύονταν περιπέτειες με τη νανόχηνα, τη λεπτομύτα, τον αιγαιόγλαρο, τον μπούφο ή την κουκουβάγια κι όλα εκείνα τα πουλιά ή τους ανθρώπους, όλα για τα οποία τους είχε νωρίτερα μιλήσει ο πατέρας τους.

Οι μέρες κι οι βδομάδες πέρναγαν και τα πελεκανάκια μεγάλωναν. Ήρθαν μάλιστα στην λιμνοθάλασσα και κάποιοι άνθρωποι και πέρασαν δαχτυλίδια και στα πελεκανάκια. Ο Ψαροχαφτούλης βέβαια, έγινε έξαλλος και στην αρχή δεν άφηνε τους ανθρώπους να πλησιάσουν.

Στο τέλος βέβαια όταν είδε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι, υποχώρησε και άφησε τους ανθρώπους να βάλουν τα παράξενα αυτά δαχτυλίδια στα πόδια των παιδιών του. Τα πελεκανάκια είχαν φοβηθεί πολύ μα το "μαρτύριο" τέλειωσε γρήγορα κι όλη η οικογένεια πέταξε γρήγορα μακριά, σε κάποια απομακρυσμένη νησίδα.

Μέχρι τα μέσα Αυγούστου οι δύο νεοσσοί είχαν πια μεγαλώσει αρκετά και μπορούσαν να πετάξουν με αρκετή ευκολία. Τα πελεκανάκια ακολουθούσαν τώρα τους γονείς τους στις τοπικές μετακινήσεις και οι νέες εμπειρίες, όλα όσα έβλεπαν κάθε μέρα τους γέμιζαν ενθουσιασμό.

Η μητέρα των δύο μικρών πελεκάνων και ο Ψαροχαφτούλης ετοίμαζαν τα δύο πελεκανάκια για την μετανάστευση και έτσι τους εξασκούσαν καθημερινά για το ταξίδι. Οι νεοσσοί που είχαν πια μεγαλώσει θα έπρεπε να πάρουν τον δικό τους δρόμο, να ταξιδέψουν και να αποκτήσουν εμπειρίες. Και κάποια μέρα θα έφτιαχναν κι αυτοί με την σειρά τους την δική τους φωλιά σε κάποια λιμνοθάλασσα και θα άρχιζαν την δική τους οικογένεια, όπως έκανε πριν από αυτά ο Ψαροχαφτούλης και όπως κάνουν όλοι πελεκάνοι.

Τα δυο πελεκανάκια περίμεναν με ανυπομονησία την μέρα που θα έφευγαν να γνωρίσουν τον κόσμο. Κι όταν αυτή η μέρα ήρθε, όλοι ήταν χαρούμενοι γιατί τα δύο πελεκανάκια είχαν πια ολόκληρη την ζωή μπροστά τους, γιατί ήταν έτοιμα για ταξίδια και περιπέτειες.

Ο Ψαροχαφτούλης τα αποχαιρέτησε, δίνοντάς τους χιλιάδες συμβουλές, με πολύ αγάπη και φανερά συγκινημένος. Κι έτσι όπως κοίταζε τα πελεκανάκια να χάνονται μακριά στον ορίζοντα, αναλογίστηκε τη μέρα εκείνη, που κι αυτός, μικρός πελεκάνος τότε, ξεκινούσε το ταξίδι για την περιπέτεια. Μια περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει!