Έψαξε, έψαξε και τελικά τη βρήκε ο Ψαροχαφτούλης την εκλεκτή της καρδιάς του. Γι’ αυτόν ήταν η ομορφότερη πελεκανίτσα του κόσμου. Πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με αυτόν, με κάτι πανέμορφα μάτια, ένα πεταχτό τσουλούφι στο κεφάλι κι ένα στιλπνό φτέρωμα, πλασμένο για χάδια.

Γνωρίστηκαν, -που αλλού- στον Αμβρακικό, σε ένα απ’ τα νησάκια των λιμνοθαλασσών, στα μέσα του Γενάρη και το ειδύλλιο δεν άργησε να πλεχτεί. Ο Ψαροχαφτούλης ήταν πολύ συγκρατημένος στην αρχή, ντρεπόταν να της μιλήσει και το ράμφος του έτρεμε κάθε φορά που την έβλεπε. Η δε πελεκανίτσα έκανε πως δεν ντρεπόταν, αλλά στη σκέψη και μόνο, το τσουλούφι της έμοιαζε να πετάει ακόμα περισσότερο.

Όταν ξεπεράστηκαν οι πρώτες ντροπές και τα πελεκανάκια επιτέλους γνωρίστηκαν, τα ξέχασαν όλα. Ο Ψαροχαφτούλης και η αγαπημένη του πέρναγαν μαζί ολόκληρη τη μέρα. Ψάρευαν, κολύμπαγαν κι έπαιζαν συνέχεια, ξεσηκώνοντας όλη τη λιμνοθάλασσα με τις κραυγές τους. Η γνωριμία τους και οι χοροί τους ήταν θαύμα οφθαλμών για όποιον τους έβλεπε και οι παλιότεροι πελεκάνοι έλεγαν πως αυτό ήταν το πιο ταιριαστό ζευγάρι της χρονιάς. Αν και έμοιαζαν πως τσακώνονταν, βγάζοντας βαθιές φωνές, όλοι ξέραν πως τα δυο πελεκανάκια ζούσαν τις ομορφότερες στιγμές τους.

Όταν τελικά αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, διάλεξαν την κατάλληλη γωνίτσα για τη φωλιά τους, μια απομονωμένη νησίδα σ’ έναν δύσβατο καλαμιώνα κι άρχισαν το χτίσιμο. Με χόρτα και κλαδάκια, πολύ μεράκι κι ακόμα περισσότερο κέφι, τα δύο πελεκανάκια περισσότερο έπαιζαν παρά έχτιζαν φωλιά. Ίσως γι ‘αυτό η φωλιά τους να είναι και τόσο παράξενη, αφού δεν έμοιαζε με καμία σε ολόκληρη την λιμνοθάλασσα. Όμως τα δυο πελεκανάκια έλεγαν πως η φωλιά τους ήταν μοναδική γιατί ήταν χτισμένη με αγάπη! Με αυτά και με τα άλλα, η φωλιά τελικά, μετά από 15 μέρες, ήταν πια έτοιμη και τα δύο πελεκανάκια συνέχιζαν να διασκεδάζουν και να ψαρεύουν μαζί παρέα. Μάλιστα όταν ο Ψαροχαφτούλης έπιανε κάποιον εξαιρετικό μεζέ, τον έδινε πάντα στην καλή του. Κι όταν το σούρουπο έπεφτε, κούρνιαζαν μαζί στη φωλίτσα τους και έκαναν σχέδια για ταξίδια μακρινά.

Η νεαρή πελεκανίτσα στα μέσα περίπου του Φλεβάρη έφερε στον κόσμο δύο αυγά και για ένα μήνα, υπομονετικά και με πολύ αγάπη, τα φρόντιζε και τα ζέσταινε με τα ποδαράκια της, προσέχοντας να μην τα πληγώσει. Το νεαρό ζευγάρι πίστευε πως τα δικά τους αυγά ήταν τα ομορφότερα ολόκληρης της λιμνοθάλασσας, πως ήταν πιο γιαλιστερά και πιο μεγάλα απ’ όλα τ’ άλλα. Όλη μέρα τα καμάρωναν, κάνανε σχέδια γι’ αυτά και φαντάζονταν με χίλιους-δυό τρόπους πως θα’ ταν οι νεοσσοί όταν θα σκάγανε τα αυγά. Σε ποιον θα μοιάζανε...

Τα πελεκανάκια-νεοσσοί, ένας αρσενικός και ένας θηλυκός, ξεμύτισαν από τα αυγά τους στα μέσα του Μάρτη και οι περήφανοι γονείς τα καμάρωναν και τα πρόσεχαν σαν κόρη οφθαλμού. Τώρα ήταν σίγουροι πως οι δικοί τους νεοσσοί ήταν οι ομορφότεροι της λιμνοθάλασσας και πάνω σ’ αυτό δεν δέχονταν κουβέντα από κανένα.

Οι νεοσσοί είχαν γεννηθεί γυμνοί, όπως όλοι οι νεοσσοί πελεκάνων και εξαρτιόντουσαν απόλυτα από τους γονείς τους, οι οποίοι ασχολιόντουσαν μαζί τους όλη τη μέρα με περίσσια αγάπη και τρυφερότητα. Οι νεοσσοί, δέχονταν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους με ευχαρίστηση και χαρά, απολαμβάνοντας τα χάδια των γονιών τους. Και οι δύο γονείς ταΐζαν τα μικρά τους σε βάρδιες, μ’ έναν μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό τρόπο. Οι νεοσσοί βουτάγαν με λαιμαργία το κεφάλι τους μέσα στο ράμφος των γονιών τους και τρώγανε κατευθείαν από το σάκο, μισοχωνεμένα τα ψάρια που είχαν ήδη ψαρέψει οι γονείς τους.

Μετά από ένα περίπου μήνα, στα μέσα του Απρίλη και οι δύο νεοσσοί είχαν αποκτήσει άσπρα, κατάλευκα και απαλά πούπουλα. Τότε ήταν και η στιγμή να τους δώσουνε ονόματα. Αυτό όμως ήταν ένα δύσκολο έργο και τα δύο πελεκανάκια πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες συζητώντας για τα ονόματα των νεοσσών τους. Τελικά όμως βρήκαν τα ομορφότερα ονόματα σε ολόκληρη τη λιμνοθάλασσα...