Κοινός χειμερινός επισκέπτης
Common winter visitor

Ο διαχειμάζων πληθυσμός του Αργυροτσικνιά γνώρισε μία δραματική αύξηση τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Τον Ιανουάριο του 1989 παρατηρήθηκαν μόλις τρία πουλιά και την επόμενη χρονιά έξι. Οι αριθμοί συνέχιζαν να υπερδιπλασιάζονται κάθε χειμώνα με 32 πουλιά το 1992, 72 το 1993, 183 το 1994, φτάνοντας το μέγιστο των 360 ατόμων το Δεκέμβριο του 1995. Μολονότι είναι πιθανό ότι στις παλαιότερες μετρήσεις αρκετά πουλιά μπορεί να πέρασαν απαρατήρητα, αυτή η αύξηση παραμένει εντυπωσιακή.

Τα τελευταία χρόνια ο διαχειμάζων πληθυσμός κυμαίνεται ανάμεσα στα 150 και τα 280 άτομα. Τα πρώτα πουλιά εμφανίζονται νωρίς τον Σεπτέμβριο, όμως μόνο μετά τα τέλη του μήνα αρχίζουν να έρχονται μεγαλύτεροι αριθμοί που φτάνουν το μέγιστο το Νοέμβριο.

Τα πουλιά αρχίζουν να αναχωρούν νωρίς το Μάρτιο (το 1996 η πρώτη ομάδα, με 30 πουλιά, αναχώρησε στις 7 Μαρτίου) και μέχρι το τέλος του μήνα όλα τα ενήλικα έχουν φύγει.

Δεν υπάρχουν παρατηρήσεις περαστικών πουλιών την άνοιξη και φαίνεται πως η Λ/Θ Γιάλοβας είναι το νοτιότερο σημείο διαχείμανσης για τα πουλιά που επιλέγουν αυτή τη μεταναστευτική διαδρομή. Μερικά νεαρά άτομα μένουν μέχρι αργά την άνοιξη και ορισμένα περνούν όλο το καλοκαίρι στη Λ/Θ.

Οι Αργυροτσικνιάδες συχνάζουν τόσο στο έλος, όσο και στην κυρίως Λ/Θ, όπου οι περισσότεροι έχουν μάθει να ακολουθούν τους Κορμοράνους όταν αυτοί ψαρεύουν στα κανάλια και στα ρηχά μέρη του υγροτόπου. Νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα πολλοί επισκέπτονται και τρέφονται στους ιχθυκλωβούς στον Όρμο του Ναβαρίνου, μαζί με Σταχτοτσικνιάδες.

Τη νύχτα κουρνιάζουν στη νησίδα Χελωνάκι ή, εάν ενοχληθούν από τους ψαράδες, πάνω στη Σφακτηρία. Μολονότι εκατοντάδες πουλιά έχουν παρατηρηθεί προσεκτικά, δεν έχει εντοπιστεί κανένα δακτυλιωμένο άτομο.