Τώρα που τα Τρυγόνια επιστρέφουν και πάλι στα νησιά του Ιονίου, η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία καλεί για άλλη μία χρονιά το Υπουργείο Περιβάλλοντος και τις αρμόδιες Αρχές να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μπει οριστικό τέλος στη λαθροθηρία του Τρυγονιού, που μετατρέπει κάθε Άνοιξη τα Ιόνια νησιά σε βωμό θυσίας χιλιάδων κατάκοπων μεταναστευτικών Τρυγονιών. Η τοπική κοινωνία καλείται να δείξει μηδενική ανοχή σε αυτές τις παραβατικές συμπεριφορές.

Το «ανοιξιάτικο κυνήγι», παράνομο ήδη από το 1983 στη χώρα μας, αποτελεί ένα πραγματικό έγκλημα απέναντι στα εξουθενωμένα Τρυγόνια, μετά το δύσκολο ταξίδι τους: ένα έγκλημα με στόχο πουλιά που έρχονται για να φωλιάσουν. Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στα Ιόνια Νησιά, σε περιοχές κυρίως της Ζακύνθου, της Κέρκυρας, των Παξών και των Οθωνών, που παρά τις δεκαετίες απαγόρευσης και εν έτει 2021 (!) εξακολουθεί να θεωρείται από μερίδα του τοπικού πληθυσμού «παραδοσιακή» δραστηριότητα. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, με την πανδημία του κορωνοϊού να έχει επιβάλει περιορισμό των μετακινήσεων, οι καταγγελίες που φτάνουν στην ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ «μαρτυρούν» πως στα νησιά - περάσματα των Τρυγονιών κάποιοι τα υποδέχονται με σκάγια.

Όπως έχει επισημανθεί επανειλημμένα και εμφατικά από την Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, που συντονίζει στην Ελλάδα δράσεις για την προστασία του απειλούμενου Τρυγονιού στο πλαίσιο του Προγράμματος LIFE «Ενάντια στο έγκλημα κατά των άγριων πουλιών», η λήψη άμεσων και δραστικών μέτρων για τον έλεγχο και την οριστική λήξη της συστηματικής και παράνομης θανάτωσης Τρυγονιών είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη, καθώς η χώρα μας, εξαιτίας αυτής της και επιζήμιας και παράνομης πρακτικής, θεωρείται «μαύρη τρύπα» και παγίδα θανάτου για το απειλούμενο με εξαφάνιση Τρυγόνι και άλλα μεταναστευτικά είδη πουλιών.

Το 2020, η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, με την υποστήριξη του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ηγήθηκε σημαντικής πρωτοβουλίας με στόχο την κατάρτιση Τοπικών Σχεδίων Δράσης για την αντιμετώπιση της ανοιξιάτικης λαθροθηρίας, ιδιαίτερα στη Ζάκυνθο, τους Παξούς - Αντίπαξους, την Κέρκυρα και τις Διαπόντιες Νήσους. Τα Τοπικά Σχέδια Δράσης κρίθηκαν απαραίτητα προκειμένου να μπει ένα τέλος στο θλιβερό φαινόμενο με τους εκατοντάδες λαθροθήρες που κάθε Άνοιξη ακροβολίζονται σε ειδικά «πόστα» με εξοπλισμό «μάχης» και λειτουργούν ανενόχλητοι για μέρες, αν όχι εβδομάδες.

Η ανταπόκριση των εμπλεκόμενων φορέων και αρμόδιων υπηρεσιών στην πρωτοβουλία αυτή φάνηκε να αποτελεί ένα πρώτο ελπιδοφόρο βήμα για την εξάλειψη αυτής της παραβατικής δραστηριότητας, δυστυχώς όμως, έναν χρόνο μετά, διαπιστώνεται και επίσημα πως η Πολιτεία έχει κάνει μέχρι στιγμής το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ, γυρνώντας για μια ακόμη φορά την πλάτη της σε ένα διεθνές έγκλημα ενάντια στην άγρια ζωή και επιτρέποντας με την αδράνεια και ανοχή της να συνεχίζεται μια πρακτική που πλήττει ανεπανόρθωτα ένα παγκοσμίως απειλούμενο είδος και τη φήμη του Ιονίου ως διεθνούς τουριστικού προορισμού.

Το Τρυγόνι που κατά την αρχαιότητα ήταν σύμβολο ομορφιάς, αγάπης και συντροφικότητας, στη σύγχρονη Ελλάδα είναι σύμβολο ανελέητης δίωξης και αγώνα επιβίωσης.
Τα τελευταία χρόνια οι πληθυσμοί του είδους έχουν υποστεί δραματική μείωση, που φτάνει έως και το 80%, κάτι που οδήγησε στην κατάταξή του ως Τρωτό είδος στον Κόκκινο Κατάλογο της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN). Η επέκταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και η αλλαγή στις χρήσεις γης έχει παίξει καθοριστικό ρόλο, όμως στις Μεσογειακές χώρες, περιλαμβανομένης της Ελλάδας, η λαθροθηρία αποτελεί κρίσιμο παράγοντα που επιτείνει την απειλή.

Η ενημέρωση για τους κινδύνους της ανοιξιάτικης λαθροθηρίας και η πίεση για την εφαρμογή του νόμου είναι ένας από τους στόχους που έχει θέσει και υπηρετεί σταθερά η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία. Καμιά τέτοια βάρβαρη πρακτική δεν μπορεί να θεωρείται «παραδοσιακή». Όποιος σκοτώνει πουλιά που έρχονται να φωλιάσουν, σκοτώνει το μέλλον. Γι’ αυτό και πρέπει να αφήσουμε το ανοιξιάτικο κυνήγι εκεί που ανήκει: στο παρελθόν.

Η φύση δεν μας ανήκει. Είναι μέρος της ζωής μας. Και αξίζει σε όλους μας, αλλά ειδικά στη νέα γενιά, να μπορεί να βλέπει τα Τρυγόνια να επιστρέφουν κάθε άνοιξη στο Ιόνιο, σε ασφαλείς βιότοπους.