Το κυνηγετικό λόμπι κατάφερε εν τέλει να περάσει στην Εθνική Στρατηγική για τα Δάση (ΕΣΔ) τη θέση του ότι το κυνήγι αναγνωρίζεται ως «εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης». Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους έως σήμερα το κυνήγι αναγνωριζόταν απλά ως μία από τις υπαίθριες δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, η δασική νομοθεσία αναγνωρίζει αποκλειστικά την άσκηση της θήρας ως αθλητική και μόνο δραστηριότητα (άρθρο 251. Παρ.1 - Δασικός Κώδικας).

Η Εθνική Στρατηγική για τα Δάση στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, θέτοντας υψηλούς στρατηγικούς στόχους, θεωρώντας ότι τα ελληνικά δάση μπορούν να ενισχύσουν σημαντικά το ΑΕΠ και να προσφέρουν εργασία. Ωστόσο, μετά από πιέσεις, στο επίσημο κείμενο της Εθνικής Στρατηγικής δόθηκε η ευκαιρία να σημειωθεί «Η αναγνώριση του ρόλου της θήρας στα μεσογειακά δασικά οικοσυστήματα και η περαιτέρω βελτιστοποίηση της ως εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης».

Το ότι η δραστηριότητα της θήρας μειώνει τους πληθυσμούς των ζώων (και, συνεπώς, ελέγχει τον πληθυσμό των αγριόχοιρων που οι ίδιοι οι κυνηγοί απελευθέρωσαν στην Πελοπόννησο!) δεν σημαίνει βεβαίως ότι το κυνήγι από λεγόμενη δραστηριότητα αναψυχής – άθλησης μπορεί να αναγνωριστεί συνολικά ως εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης.
Η θήρα δεν αποτελεί μέσο περιβαλλοντικής διαχείρισης. Αντίθετα, η διαχείριση της θήρας εμπίπτει στις υποχρεώσεις της πολιτείας και οφείλει να εφαρμόζεται σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους από εξειδικευμένο προσωπικό.

Η θήρα αποτελεί μία μόνο από τις δραστηριότητες που διαμορφώνουν και επηρεάζουν τα δασικά οικοσυστήματα και θα πρέπει η διαχείριση αυτής να σχεδιάζεται από κοινού με τις υπόλοιπες δυνατές χρήσεις (οικοτουρισμός, ξύλευση, διατήρηση σπάνιων ειδών κ.ά.). Στη διαχείριση άγριας πανίδας αναφέρεται διεθνώς μόνο ο έλεγχος πληθυσμών μέσω της επιλεκτικής θανάτωσης (selective killing) και ελέγχου του πληθυσμού με θανάτωση μέρους αυτού (culling). Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιες  περιπτώσεις στην Ελλάδα, η θανάτωση γίνεται από τις κατά τόπους υπεύθυνες υπηρεσίες (Δασικές Υπηρεσίες κ.λπ.) με ειδικά συνεργεία και όχι απλά με κυνηγούς που ασκούν το «χόμπι» τους.

Η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία εκφράζει την έντονη δυσαρέσκεια για τη εξέλιξη αυτή που δεν συνάδει σε κάθε περίπτωση με τις σύγχρονες τάσεις του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου που απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση του ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος.