Η πρώτη επαφή μου με τα πουλιά έγινε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο και ήταν στην πανέμορφη λίμνη του Άγρα. Είχα πάει εκεί με ένα φίλο μου που ήταν caretaker της περιοχής , με σκοπό να δω από κοντά τι ήταν η ορνιθοπαρατήρηση που μου περιέγραφε τόσο καιρό.

Με το που φτάσαμε στο κέντρο πληροφόρησης μας υποδέχθηκε ένας βουβόκυκνος, ο όποιος περπατούσε και στην όχθη σαν να μας καλωσόριζε. Και πραγματικά ήταν σαν να μας καλωσόριζε σε ένα μεγάλο πάρτι ζωής και χαράς.

Η λίμνη ήταν γεμάτη με διάφορα ειδή πουλιών σε διάφορα χρώματα τόσα πολλά και διαφορετικά που νόμιζες ότι κοιτάς έναν πινάκα ζωγραφικής. Και πίσω από όλα αυτά ένα σούσουρο δυνατό από τις διαφορές φωνές των πουλιών σαν να άκουγες μια χορωδία.

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως όλα αυτά τα χρόνια που αγνοούσα την ύπαρξη τους έχανα ένα πολύ μεγάλο δώρο που μας έχει κάνει η φύση. Ήθελα να μάθω τα πάντα γι’ αυτά, να τα ξεχωρίζω, να παρατηρώ την συμπεριφορά τους, να τα βλέπω καθώς τρώνε.

Δυστυχώς όλη αυτή η υπέροχη εμπειρία διακόπηκε από έναν πυροβολισμό από κυνηγητικό όπλο, μετά από λίγο βρήκαμε και κάλυκες στην όχθη της λίμνης.

Τότε συνειδητοποίησα ότι τα πουλιά χρειαζόταν την βοήθεια μου για να συνεχίσουν να ζουν στη φύση. Όποτε το επόμενο μου βήμα ήταν να πάω στο γραφείο της Ορνιθολογικής στη Θεσσαλονίκη και να γίνω μέλος και εθελοντής έτσι ώστε και να μάθω πολλά πράγματα για τα πουλιά αλλά και να βοηθήσω στη διατήρηση τους.

Από την πρώτη στιγμή ένιωσα μέρος της παρέας που λέγετε ομάδα εθελοντών Θεσσαλονίκης. Με βοήθησαν οι πιο έμπειροι να μάθω πολλά για τα πουλιά και έτσι να τα αγαπήσω περισσότερο.

Έτσι εκτός από την συμμετοχή μου στη δράση Παρακολούθησης Πουλιών και Προστατευόμενων Περιοχών Βορείου Ελλάδος αποφάσισα να γίνω και Υπεύθυνος Παρακολούθησης Σημαντικών Περιοχών για τα Πουλιά (ΙΒΑ Caretaker) στο βουνό Βούρινος.